در میان پاره نوشته هاى بازمانده از نیچه، شعرى خطاب به حافظ هست: «به

 حافظ، پرسش یک آبنوش»??
آن مى خانه که تو از بهر خویش بنا کرده اى
گنجاتر از هرخانه اى است،
مى اى که تو در آن پرورده اى
همه عالم آن را در کشیدن نتواند
آن پرنده اى که [نام اش] روزگارى ققنوس بود
در خانه میهمان توست
آن موشى که کوه زاد
همانا ـ خود تو اى!
همه و هیچ تو اى، مى و مى خانه تو اى،
ققنوس تواى، کوه تواى، موش تواى
تو که هماره در خود فرومى ریزى و
هماره از خود پرمى کشى ـ
ژرف ترین فرورفتگى بلندى ها تواى،
روشن ترین روشنى ژرفاها تواى،
مستى مستانه ترین مستى ها تواى
ـ تو را، تو را ـ با شراب چه کار؟